Hendrika Antonia Roos-Griekspoor (Hennie)

Lieve Hennie, Remco, Annechien, Jelle, Floor, Lieve en Eef,

“Wees niet bang, het is goed”.

Een paar kleine woorden welke ook alleen Hennie kan verzinnen. Al zien we het al een lange tijd aankomen, het blijft een verschrikkelijk moment, een moment wat al snel overschaduwd wordt door de prachtige herinneringen die meteen boven komen.

En dat zijn er veel, als ik de afgelopen 40-45 jaar watersport en de Koenen voor mijzelf de revue laat passeren dan komt Hennie overal in voor. Voor mijzelf de Cadet moeder welke altijd aan het regelen was zodat wij maar plezier konden hebben. Remco schrijft “elke euro werd thuis omgedraaid om te zorgen dat Jelle en ik konden zeilen”, iets wat ikzelf heb ondervonden; Jelle en ik zijn de enige geweest die zeilden in een prachtige zeiloverall van het merk “Hennie”. Thuis hartstochtelijk achter de naaimachine in elkaar gezet.

Ook na de zeilperiode is Hennie altijd op de haven aanwezig, vooroplopen bij gezelligheid en jarenlang het duo Hennie en Hennie welke de meest fameuze Pinkstertochten wisten te organiseren. Altijd klaarstaan voor iedereen, “kom even aan boord” was meestal het eerste wat Hennie zei en dan werd de verzorging weer op stoom gebracht.

Zoals gezegd, heel veel herinneringen welke we tot in jaren zullen blijven herhalen, lieve Hennie we zullen je nooit vergeten.

Onze gedachten zijn bij jullie, heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

Stefan & Anneke 

lieve Hennie,
Wat gaan we jou missen, ik ben blij dat ik je heb leren kennen in Ermelo.
leuke kookmiddagen gehad, jij was zo handig en leuke receptjes samen gemaakt.En onze gezamelijke sportochtenden waren ook super. Voor ons jammer dat jullie weer naar Amstelveen terug gingen,waar we je wel opgezocht hebben natuurlijk. Ik ben heel blij dat we jou een paar weken geleden opgezocht hebben en ik kan jou beslissing heel goed kan snappen.
Voor Hennie en de kinderen en kleindochters heel veel sterkte gewenst, Lieve dapper Hennie,
Rust zacht,
Liefs Irma 

Lieve Hennie,
Wat fijn jou te hebben leren kennen, spontaan, lief en zo veel meer. Op de fitnessclub in Ermelo meldde jij je op een gegeven moment aan en naadloos kwam je in onze praat annex koffieclubje en ja er werd ook nog gesport!
In Ermelo hebben jullie jaren lang een fijne plek in het bos gehad waar het prima vertoeven was.
Jammer dat jullie weer teruggingen naar Amstelveen,
maar ook de kleinkinderen trokken figuurlijk aan jullie.
Maar als we weer met de club bijeen waren, was het weer ouderwets gezellig.
Lieve Hennie, ik ga je zo enorm missen maar begrijpelijk is de keuze die je hebt genomen met respect daar voor.
Heel veel sterkte gewenst voor Hennie, kinderen en kleinkinderen, die maar wat trots waren op zo’n lieve vrouw, moeder en oma.
Liefs Loes Spies 

Lieve familie,

Wij wensen jullie heel veel kracht bij het verwerken van dit verlies

Lieve groet

Ingrid en André Rats 

Lieve Hennie,Remco, Annechien,Jelle,Floor,Lieve en Eef

Ik condoleer jullie allen met het overlijden van Hennie.
Talloze herinneringen gaan er door mijn hoofd als ik denk aan alles wat we samen meegemaakt hebben.
We hebben elkaar meer dan 50 jaar geleden leren kennen op de Watersportvereniging de Koenen. Daarna volgden zeil weekenden, zeilvakanties, elkaar steunen met de kinderen en in de bakkerij in Amsterdam Noord.
Ik heb ontzettend veel van Hennie geleerd, om altijd met weinig iets moois te kunnen doen. Goedkope laarzen op de markt kopen, in knippen, nestels erin, veter erdoor et voila…prachtige goedkope laarzen. Ik stond met open mond te kijken… Hoewel onze levens andere kanten opgingen zijn we elkaar altijd trouw in de vriendschap gebleven. Heel erg veel bewondering voor het verzorging van Hennie voor zijn vrouw…het kost zoveel energie. Laatste mooie beeld is van vorig jaar toen we nog weer foto’s van vroeger bekeken en herinneringen ophaalden en elkaar een dikke knuffel gaven!
De rust is je zo gegund lieve vriendin!
Wat enorm helpt om dit een plek te geven is leuke anekdotes te vertellen, steeds weer, met veel humor!
Dat lukt jullie, weet ik zeker! Liefs Ida 

Mijn lieve moeder

Mijn moeder was zorgzaam, plaatste zichzelf altijd op de tweede of derde plaats, was scherpzinnig, intelligent, behoedzaam en ontzettend lief.

Net als iedereen maakte mijn moeder zich wel eens zorgen. Mijn moeder misschien wel wat vaker dan "normaal". Wat dan weer in ruime mate gecompenseerd werd door mijn vader die eventuele zorgen zo snel mogelijk aan de kant zet. De perfecte match dus, mijn ouders.

Elke Euro werd thuis omgedraaid om te zorgen dat Jelle en ik konden zeilen. Mijn ouders vonden dat normaal. Elk weekend erop uit met ons om te wedstrijdzeilen. Een boot schuren en lakken in de woonkamer. Dat zeilen heeft het leven van mij en Jelle enorm verrijkt. En daar genieten we nog steeds van.

Toen we het huis uit gingen genoten mijn ouders van elkaar en later hun pensioen. Veel op de boot en op de Watersportvereniging. Een heerlijke periode hadden mijn ouders in hun natuur huisje in Ermelo. Super trots waren ze op hun kleindochters. Ze pasten een tijdlang wekelijks een dag op toen ze weer in Amstelveen woonden.

Na een lang gelukkig en vrijwel onbezorgd pensioen volgden ruim drie jaar geleden een paar trauma's elkaar op. Mijn vader werd onverklaarbaar ernstig ziek wat achteraf Q koorts bleek te zijn. Terwijl mijn moeder hem verzorgde brak ze haar bovenarm. Van de ene op de andere dag kon ze mijn doodzieke vader nauwelijks meer verzorgen omdat ze zelf ernstig werd beperkt. Daarna een aanvaring met de boot waarbij het weinig had gescheeld of de boot gezonken was. Gevolgd door een hoop gedoe en zorgen over de aanschaf van een andere boot.

Na die periode is mijn moeder sterk veranderd. Achteraf gezien het zichtbare begin van haar ziekte. Wat ze zelf overigens direct ook aangevoeld heeft. Voor enige diagnose en dus ruim drie jaar geleden zei mijn moeder resoluut: "Ik heb Parkinson en zo wil ik niet meer verder leven" Dat laatste was volledig in lijn met hetgeen ze al jaren daarvoor uitgesproken had: “Als het niet meer gaat dan hoeft het van mij niet meer” Maar op dat moment, drie jaar geleden, kon ze eigenlijk alles nog. Omdat mijn moeder besloten heeft haar lichaam ter beschikking te stellen van de wetenschap zal dat straks misschien uitwijzen of t Parkinson of LBD is geweest (wat de professor vermoed), wat mijn moeder en vaders leven zo abrupt heeft doorkruist.

Depressie, angst en nervositeit. Na twee keer een opname bij GGZ toch weer naar huis. Tot maanden nadat het thuis echt niet meer ging, de verhuizing naar een verzorgingshuis, een vreselijke maar onvermijdelijke keuze was. Een onvrijwillige scheiding van mijn vader. Ontzettend moeilijk voor iedereen.

In het verzorgingshuis Nieuw Vredeveld werd met heel veel liefde voor mijn moeder gezorgd. Een enorm respect heb ik voor deze mensen die zo ontzettend gedreven zijn om het leven van de bewoners elke dag weer ietsje beter te maken.

De angsten en depressies kwamen en gingen. Maar steeds vaker bleven ze. Uiteindelijk zo lang dat er van een dag in het leven van mijn moeder soms slechts een enkel uurtje over bleef zonder verdiet. En er ook dagen waren dat die angsten en depressies zelfs dat uurtje mijn arme moeder niet meer gunde. Mijn moeder kwelden met pijn, verwardheid, volledige desoriëntatie, angst en kortademigheid. De machteloos van mijn vader, Jelle, ik, familie, verzorging en kennissen. Omdat je tijdens zo'n depressie aanval niks kan doen. Je aanwezigheid doet er niet toe maar weggaan is moeilijk. De depressie tussen mijn moeder en iedereen die haar wil helpen in. Toch weer proberen. Afleiding helpt! Maar helaas steeds minder vaak en op het laatst helemaal niet meer.

Er was inmiddels bijna niks meer over behalve de angst en de onzekerheid. Zelden nog een glimlach en geen enkel perspectief door een vlotte achteruitgang. Op de dag dat mijn moeder vrijwillig een afspraak met de dood had stelde ze ons een voor een gerust. En zo namen we afscheid van een van een ontzettend belangrijke vrouw uit ons leven. Bedroefd maar ook opgelucht en trots. Lieve mamma we zullen je nooit vergeten!

Als laatste wil ik de enorme bewondering voor mijn vader met jullie delen. Met heel veel positieve energie en doorzettingsvermogen heeft hij voor mijn moeder gezorgd. Van vrijwel de ene op de andere dag heeft hij alles moeten overnemen, mijn moeder regelde immers bijna alles thuis. Dat deed hij schijnbaar moeiteloos. De verzorging van mijn moeder was heel erg zwaar. Samen zijn met iemand die geen enkel lichtpuntje meer ziet en uren achter elkaar aan het huilen is put je volledig uit. Maar mijn vader hield vol. Tot het eigenlijk niet meer kon en dan nog veel langer. Een dergelijke prestatie kan je alleen leveren als je karakter en de liefde voor je vrouw ongelofelijk sterk is. Ik ben daarom zo ontzettend trots op mijn vader en gun hem nu de rust die hij zo verdiend heeft!

Tevens dank aan al de familie, alle vrienden en het zorg personeel die zo belangrijk waren voor mijn moeder en vader in deze zware tijd.

Remco 

Lieve familie Roos,

Heel veel respect heb ik voor de manier waarop jullie dit traject met elkaar zijn aangegaan! Het was een moedige, maar tegelijkertijd verdrietige beslissing. Ik wens jullie heel veel sterkte om dit grote verlies te verwerken.

Met vriendelijke groet,

Simone Ran 

Lieve familie,

Ik mis haar en vooral de nuchtere opmerkingen en haar rust en lach.
Ik koester die herinneringen.
Heel veel sterkte
En kracht om dit verlies een plekje te geven.

Liefs Yvonne 

Lieve Hennie, Jelle, Floor en overige familie.

Wat een verdrietige tijd voor jullie, heel veel sterkte en gecondoleerd met dit immense verlies.

Hopelijk heeft Hennie haar welverdiende rust gevonden en kunnen jullie het allemaal een plekje gaan geven.

Heel veel liefs! Monique en Karin 

Beste familie Roos,

Met respect kijk ik terug hoe jullie moeder en vrouw de regie in handen heeft gehouden en naar het liefdevolle gezin dat jullie zijn met elkaar.

Sterkte. 

Dag lieve mama,

Je was de allerbeste en allerliefste moeder die ik me maar heb kunnen wensen. Jouw liefde was letterlijk onvoorwaardelijk en definitief en zo heb ik het altijd ook gevoeld.

"Wees niet bang, het is goed zo" zei je me vanmorgen nog, waarmee je mij wilde gerust stellen (terwijl ik dacht dat ik jou gerust zou moeten stellen).

Liefde, onvoorwaardelijke steun en zachtheid, dat is wat ik me zal blijven herinneren. Je was een ongelovelijk lieve moeder en mens.