Anke Kettner-Dijkhout

Lieve tante,

Heel veel is al gezegd en geschreven. Maar er zijn toch nog een paar herinneringen die nu, vooral met de Kerst, naar boven komen.
Altijd waren we dan welkom bij jou, met de hele bubs: opa, oma’s, tantes en ooms, neven, nichten, aanhang en kinderen. Je stond uren in de keuken en het was altijd even lekker en meer dan voldoende. Ook maakte je dan je Engelse kerstcake, waarvan ik het recept van je gekregen heb. Na een keer maken heb ik het zo gelaten: wat een werk. Maar jij deed dat geloof ik elk jaar!
We deden dan ook spelletjes en daarbij was je zeker fanatiek. Het leek of alles kon. Terugkijkend neem ik (nogmaals) mijn petje voor je af.
Je was ook artistiek. Maakte een heel boek na, inclusief tekeningen. Je schreef veel brieven en ook sinterklaasgedichten; dat waren vaak kunstwerkjes.
Verder heb je ook veel van de wereld gezien en gereisd. Ook alleen, best stoer in die tijd.
Jammer dat je geest je in de steek liet, je was altijd zo attent met verjaardagen en feestjes. Ook belde je regelmatig. Dat verdween helaas.
We hebben je nog een keer opgezocht in de Lindewaard en ondanks het feit dat je ons niet meer herkende hadden we het gezellig samen en je gevoel voor humor was niet weg. We hebben nog hartelijk gelachen om de gekke dingen die onze kleinkinderen uithaalden en zeiden. Bij het afscheid voelde het weer warm en zoals vanouds.
We schrokken van het bericht van je val en wat er daarna volgde. Deze manier van de wereld verlaten had je niet verdiend! Maar helaas hebben we daar geen zeggenschap over.
Lieve tante, de laatste van jullie gezin Dijkhout, we hopen dat je nu rust hebt.

Liefs, (nicht) Marja en George 

Lieve Tilly en Sjaak,

Mijn condoleances aan jullie met het verlies van jullie lieve moeder en schoonmoeder.
Ondanks haar leeftijd en alzheimer denk ik dat het een groot verlies voor jullie is.
Graag schrijf ik hier een persoonlijk woord voor Anke:

Lieve Anke,
Ik heb me altijd heel erg welkom gevoeld bij jou.
We konden het altijd al goed vinden vanaf het moment dat ik bevriend raakte met Tilly en ik, zoals iedereen, heel hartelijk ontvangen werd op de Prins Hendrikkade. Ook was er jouw Indische gastvrijheid en het lekkere eten! Je kon heerlijk koken, en je vroeg, zoals Indische mensen gewoon zijn, ook altijd of je al gegeten had. Gelukkig heb je die gastvrijheid en je kookkunsten doorgegeven aan je dochter!
Ik weet nog dat je, ook omdat ik ernaar vroeg, veel hebt verteld over je jeugd in Indonesië. Dat vond ik heel interessant. Je kon boeiend vertellen. Jij had, vind ik, een heel eigen kijk op de wereld. Daarbij wist je in alles ook altijd heel goed de nodige nuance te brengen, wat bij Tilly en mij weleens ontbrak.
Wij hadden lang geleden al, als Tilly weer eens op een van haar vele reizen vroeger iets nodig had, of er was iets fout gegaan of iets belangrijks om te delen, contact met elkaar. Dat was best bijzonder. Dan belden we en jij bleef altijd rustig en had vertrouwen in Tilly. Niet zonder argumenten. Je kende Tilly goed en jouw vertrouwen stelde me altijd gerust.
Toen Sjaak ontvoerd werd hebben we veel contact gehad, zeker toen Tilly nog niet terug was in Nederland. Maar ook daarna spraken we elkaar regelmatig. Daar heb ik veel steun aan gehad. Het was ook voor jou helemaal niet makkelijk. Maar daarin vonden we elkaar. Dat was fijn en daar ben ik je dankbaar voor. En ik weet dat je Tilly ook altijd met raad en daad terzijde stond. Jij was er en bleef rustig en hielp ons de zaken op een rijtje te zetten. Dat is van een heel groot belang geweest.

Ik wil je graag bedanken voor je wijsheid, hartelijkheid, liefde en geduld.

Een lieve groet,

Renée 

Lieve Til en Sjaak, Gecondoleerd met het heengaan van jullie moeder. Wat heeft ze een prachtige leeftijd bereikt en wat is ze tot op hoge leeftijd actief geweest en niet alleen op de tennisbaan. Ze was een enthousiast bridger, hield van puzzelen, maar ook van een feestje kon ze zichtbaar genieten. Jullie zullen haar missen maar hebben gelukkig heel veel mooie herinneringen, zoals ook blijkt uit je prachtige verhaal. Ik wens jullie veel sterkte. Nelleke 

Til geconduleerd met het verlies van je moeder.Wens je heel veel sterkte de komende tijd.Heel veel jaren hebben we genoten van haar tennis verjaardagen die jij en Sjaak tot een leuk feestje maakten.Sterkte en zie je ongetwijfeld weer eens in de stad
Groet
Marijke Geurtsen 

Voor Tilly en partner
Hierbij mij oprechte deelneming. Gecondoleerd en sterkte met het verwerken van het overlijden van Ank.
Jarenlang hebben we getennist samen maar ook tegen elkaar. Het was altijd erg plezierig . Tot op hoge leeftijd heeft ze het volgehouden tot haar geheugen haar in de steek liet. Ik zal altijd met een enorm goed gevoel aan haar terugdenken. Rust zacht Ank 

Wat een prachtig verhaal.
Wat een nagedachtenis..
Per toeval op deze site gekomen
Heel veel sterkte . 

Tilly,
What a heartfelt obituary that you wrote. Your Mom was always smiling, inviting and made me feel like part of the family. I loved the food she and Ma cooked. I will forever cherish the memories that I have of Tante Anke, so she will never be forgotten. Lots of love and hugs to you and the rest of the family. Ik hou van jou! 

In 't groene dal in 't stille dal,
waar kleine bloempjes bloeien.
Daar ruist een blanke waterval,
en druppels spatten overal.
Om ieder bloempje te besproeien,
ook de kleinste.
Om ieder bloempje te besproeien,
ook de kleinste.

En boven op de heuvelen spits,
waar forse bomen groeien.
Daar zweeft de stormvlaag vel en bits,
daar treft de roze bliksem flits.
En raast bij het daverend onweer loeien,
de grootste.
En raast bij het daverend onweer loeien,
de grootste.

Om hoog, om laag, op berg en dal,
ben ik in des hand des heren.
Toch kies ik als ik kiezen zal,
mijn stille plek, mijn waterval.
En blijf ik steeds naar mijn begeren,
de kleinste.
En blijf ik steeds naar mijn begeren,
de kleinste. 

Lieve Anke, je bent de afgelopen 30 jaar mijn allerliefste schoonmoeder van de wereld geweest. We hebben met de hele familie altijd bere schik gehad. Je was een vrolijk mens. Jouw ziekte heeft alles een beetje verpest maar het is goed zo. Rust zacht lieve Anke. 

Lieve tante Anke
Jij bent voor ons samen met je moeder onze oma Nelie altijd heel gastvrij geweest toen wij in Nederland kwamen studeren. Sinterklaas en Kerstvieringen zullen mij altijd bij blijven. Ook het heerlijke eten dat je dan altijd weer op tafel zette.
Ik heb je al een tijd niet meer gezien omdat ik niet meer zo heel vaak in Holland kom.
Ik zal je altijd herinneren als een goedlachse vrolijke tante die altijd voor ons klaarstond.
Je hebt het lang volgehouden maar nu mag je rusten.
Rust zacht.

Nicht Annemieke 

Lieve mam,

Een week geleden sprak ik met een paar van de meiden van de Lindewaard in jullie woonkamer en waren we het er met z’n allen over eens dat het naar omstandigheden best goed ging met je.
De volgende ochtend kreeg ik een belletje dat je was gevallen en met de ambulance naar het ziekenhuis zou worden gebracht.
Nu, een week later, ben ik een afscheidsbrief aan het schrijven. Het is bizar snel gegaan.

Tot jouw hersenen je in de steek gingen laten was je verbazend fit. Je gebruikte geen medicijnen en stond op op je 84e jaar nog 2x in de week op de tennisbaan.
Het ging langzaam, maar er kwamen steeds meer momenten waar het duidelijk werd dat je vergeetachtig werd. Je wist niet meer dat ik iets verteld had. Of wist ineens je pincode niet meer. Tot je me op een woensdag belde dat je in de auto was gestapt om naar mij toe te rijden en niet meer wist waar mijn huis was. De neuroloog stelde Alzheimer vast.
Zo begon het, je was er heel verdrietig over.
Met behulp van thuiszorg en Sjaak en mij heb je gelukkig nog een hele tijd in je eigen appartementje kunnen wonen, tot ook dat niet meer ging en je verhuisde naar de Lindewaard in Linschoten.

Gelukkig kende je daar toch ook nog genoeg happy momenten. Al ik langskwam en als de meiden/jongens in de Lindenwaard je begroetten met ‘ha lieverd’. Dan straalde je. Zelfs nog recent toen je met heel veel gebroken botten terugkwam uit het ziekenhuis.

Jouw leven begon in Indonesië, waar je gelukkig leefde tot de Japanners binnenvielen en jullie belandden in een Jappenkamp. Er werd weinig over gesproken thuis. De herinneringen waren te pijnlijk. Toch was je er wel mee bezig, getuige ook de vele boeken in je boekenkast over de oorlogstijd in Sumatra.
Je liefde voor Indonesië is toch gebleven. Samen reisden wij naar Sumatra om op zoek te gaan naar je geboortedorp en vonden zelfs nog een stukje Jappenkamp terug in Brastagi. Je vond het ondanks alles dat daar gebeurd is heerlijk om er te zijn en het voelde voor jou als thuiskomen. Het lekkere eten, de geuren. Je bent ook altijd Indisch (zoals Indonesië heette) blijven koken, lekkere nasi, rendang, of iets Indisch smakend van restjes. Niet altijd handig vroeger als er vriendjes of vriendinnetjes kwamen eten, die het in die tijd maar raar vonden. Of veel te pittig…..
Een komkommer heette thuis een ketimun, een sinaasappel een djeroek en een banaan een pisang.

Bij terugkomst in Nederland bracht je je jeugd door in Deventer. Tot aan de dood van jouw mam, mijn Omie, was de St. Jurriënstraat zo’n beetje ons tweede thuis. Bepakt en bezakt, poes Beertje ging mee, reden we vele weekenden die kant op. Ik had er mijn eigen speelgoed en vriendjes in de straat. Het was er vaak volle bak, zeker met de feestdagen en als de de Greven op verlof kwamen. Heel gezellig altijd.

Je maakte vele mooie reizen. Mooie verhalen van vroeger toen je je zus en zwager Mieke en Otto ging bezoeken in Afrika. Je zat dan wekenlang op een tanker om daar te komen. Ook was je een tijd in Aruba bij je broer en schoonzus Hans en Riet, waar je de bloemetjes buiten zette zo heb ik me laten vertellen.

Je verhuisde naar Amsterdam, trouwde met Alwin en ik werd geboren in 1967. We woonden op een flat aan de Sloterkade, met uitzicht op het water. Samen met allerlei huisdieren, cavia Poenkie, papegaai Bammetje pasten wij een tijdje op. Waterschildpadden kreeg ik van tante Mieke. Dat vond jij maar niks.

In 1975 verplaatste Zurel het kantoor van Amsterdam naar Aalsmeer en besloten jullie weg te gaan uit Amsterdam. De keuze viel op Woerden. Hier woonden kennissen van pa en jullie vonden het een leuke plek. Je hoefde mij niet meer heen en weer te brengen overal heen, de school was om de hoek en verder kon ik overal heen met de fiets.
Je werd lid van de tennisclub, waar je een gezellige club vriendinnen had waar jullie ook gezamenlijke verjaardagen mee vierden en een bridgeclubje mee hadden.

Vrijwilligersbaantjes had je ook. Je bracht oude mensen met je auto naar afspraken en collecteerde voor verschillende goede doelen.

Als mam was je de liefste mam die je je kunt wensen.
Bij thuiskomst van school was er altijd een kop thee, een koekje, een spelletje. Elke avond stonden we te tafeltennissen op de zolder van ons grote herenhuis. De zolder was omgebouwd tot wat je tegenwoordig een mancave zou noemen, er stonden bankstellen en we zaten er vaak met allerlei vrienden van mij. Complete tafeltennistoernooien hebben we afgewerkt op de zolder. De winnaar was wel altijd al bekend, dat was jij.
Vele uren brachten we door op het hockeyveld, waar jij door weer en wind altijd langs de zijlijn stond en bij uitwedstrijden was jij altijd één van de chauffeurs.
En ook toen ik op mezelf woonde kon ik altijd bij je terecht. Voor de gezelligheid, maar ook als ik even om raad verlegen zat. Tijdens de ontvoering van Sjaak was je er altijd voor een advies of een lief woord, voor mij maar ook voor Renée.

Toen Omie van de St. Jurrienstraat naar het verzorgingshuis moest verhuizen, verplaatste daarmee ook de locatie van de familiebijeenkomsten. Eens in de zoveel tijd kwam het hele spul over uit het buitenland en werden er overal klapbedden vandaan getoverd zodat iedereen kon slapen. En jij verzorgde complete (kerst)diners voor het hele spul. Hoe je dat allemaal gedaan hebt vind ik met terugwerkende kracht een wonder……

Tussen de bedrijven door maakte je ook nog vele mooie reizen. Als kind namen jullie me mee naar Aruba en Guatemala (leg dat maar eens uit aan je klasgenootjes: Guatemala, daar hadden ze echt nog nooit van gehoord). Je reisde samen met tante Tineke naar Sulawesi. Je ging helpen bij oom Otto en tante Mieke bij hun verhuizing naar Colorado. Zomaar een paar voorbeelden. Sjaak en ik verhuisden dan naar jouw huis om op de poezen te passen. Soms belde je dan na een tijdje op: ik wil eigenlijk langer blijven, kunnen jullie nog wat langer op de poezen passen.

Nou, lieve mam. Ik kan nog uren doorschrijven, 89 jaar is ook niet niks

Je hebt nu rust. Het is je zo gegund!

Kus,
Til 

Heel veel sterkte 

Wat een stralende dame,heel veel sterkte voor de komende tijd 

Wat een stralende dame!
Heel veel sterkte en steun in jullie verdriet